ششم آبان ماه

آن روزها ما جزو آدم های مجازی ایران بودیم. سر و ته مجازی بودنمان یک وبلاگ بود، چند دوست وبلاگی، کامنتهایمان، بحث هایی که بعضا موجب اختلاف هم میشد و چند صاحب سبک در وبلاگ نویسی که فارغ از سطح سواد و محل زندگیشان جذاب ترین نویسنده ها بودند. بقیه ی مجازی های غیروبلاگی هم که تعدادشان چندین برابر وبلاگی ها  بود، در چت روم های یاهو و بعد چت روم های فارسی پلاس بودند. 

یک چیز خوب مجازی بودن در آن دوران این بود که کمتر کسی عکس خودش را منتشر میکرد و اگر این کار را میکرد سعی میکرد همه ی جوانب را بسنجد و عکسش باعث دردسرهای بعدی و گرفتاری در دنیا و آخرت نشود.