زبان و دیکتاتوری

یکی از چند عملی که باید صورت بدهید و سخت مراقبش باشید تا مثل روسیه و آلمان نازی گرفتار الیگارشی و استبداد نشوید این است که با زبانتان مهربان باشید. منظورم این نیست که مثل شاهنامه حرف بزنید و  همیشه ابیات حافظ و مولا نا را در گفتار روزمره‌تان استفاده کنید؛ فقط کافی ست کمی از اینترنت فاصله بگیرید و کتاب را جایگزین کنید. با 1984 (جورج اوروِل) و بار هستی (میلان کوندرا) شروع کنید. اینطور شیوه‌ی خاص حرف زدن خودتان را پیدا میکنید. آنچه همه میگویند را به زبان نمی‌آورید. مثلا به "تازه به دوران رسیده‌های بیسواد پر ادعا" نمیگویید: «سلبریتی»، یا مثل همه از واژه های سخیف رایج استفاده نمیکنید. چرچیل‌ها، خلاف جهت رودخانه شنا میکنند تا در اوج تسلیم و ناامیدی بشریت مقابل نازی‌ها بایستند و مقاومت کنند و پیروز شوند.

و اما چرا اول با 1984؟ آنجا متوجه تاکیدم روی زبان می شوید. چرا که در آن رمان، حکومت، کتاب ها را توقیف و تلویزیون دوسویه را جایگزینشان میکند. زبان مردم محدود به واژه های آن رسانه میشود و قدرت تفکر و به یاد آوردن گذشته و آینده را از مردم میگیرد. میتوانید نمونه‌اش را امروز ببینید؟ بله! ترامپ، نمونه‌ی بارزی ست که دقیقا قصدش مثل هیتلر ایجاد یک دیکتاتوری بزرگ است(البته که دلایل متعدد دیگری هم برای اثبات این شباهت وجود دارد). مردم امریکا اگر حواسشان را جمع نکنند احتمالا انتخابات 2016 آخرین انتخابات آزادشان بوده. 

ما هم باید حواسمان را سخت جمع کنیم. قرن بیستم بارها ثابت کرده که همیشه دموکراسی‌ها در خطر تبدیل به بزرگ‌ترین دیکتاتوری‌ها هستند. از تاریخ درس بگیریم، چرا که تاریخ الزاما قرار نیست تکرار شود، اگر ما درس‌هایمان را خوب بدانیم، گرفتار رسانه ها نشویم و مراقب حرف زدنمان باشیم.

+ بعدنوشت خودمونی: قطعا به کلی حذف کردن یک رسانه از زندگیمون خیلی بهتر از اینه که زیر سلطه‌های وحشتناک و مختلف باشیم و روزی به خودمون بیایم که مثل 1984 دیگه کاری از دستمون برنیاد و نتونیم که بتونیم.