از دید یک جوان اصلاح‌طلب سیاست خوان (یک)

بین هر انتخابات در ایران دو سال فاصله است. شش سال است که این اتفاق افتاده وگرنه قبلش هر سال یک انتخابات وجود داشت. این دو انتخابات همیشه یا قبل از عید نوروزند و یا بعدش. اسفندماه مجلس شورای اسلامی و خبرگان ، خردادماه(این بار اردیبهشت ماه) ریاست جمهوری و شورای شهر که انتخابات شورای شهر برای تهران از اهمیت خیلی بالاتری نسبت به شهرستان ها برخوردار است که بنده اعتقاد دارم علت عقب ماندگی خیلی از شهرستانهای ما همین است.

انتظار نمیرود اصلاح طلبان از ائتلافشان دست بکشند و گول محافظه کاران  برای فاصله انداختن بین حسن روحانیِ اصول‌گرایِ متمایل به اصلاحات و اصلاح طلبان اصیل را بخورند. پس نهایتا کاندیدایشان برای ریاست جمهوری دوازدهم هماهنگ با اعتدالیون، همان رئیس دولت یازدهم خواهد بود. جمعیت محافظه کار(اصول گرا) اما اختلافات ریشه ای و عمیقی دارند که این روزها با چتری به نام «جمنا» سعی بر پوشاندنش دارند. محافظه کاران، شامل جمنایی ها(احتمالا سیدابراهیم رئیسی)، احمدی نژادی ها(حمید بقایی!)، باهنری ها، موتلفه‌ای ها(سید مصطفی میرسلیم) و پایداری‌ها(سعید جلیلی) میشوند که هرکدام ساز خودشان را میزنند. از طرفی حمایت شخصیت برجسته ای چون ناطق نوری را از دست داده اند و او بسیار به اصلاح طلبان نزدیک شده. علی لاریجانی هم به عنوان یک چهره ی اثرگذار و قدرتمند، با اعتدالیون همراهی خواهد کرد.

از آنجایی که محافظه کاران چهره ای شاخص و مقبول برای معرفی در سطح ریاست جمهوری ندارند(شاخص ترینشان ابراهیم رئیسی ست که سابقه ی اجرایی چشمگیری نداشته است و نزد همه شناخته شده نیست)، آقای روحانی و تیم رسانه ایش باید سعی کنند خدماتشان در طول چهارسال را خصوصا در حوزه ی سیاست خارجه، بی کم و کاست به مردم نشان بدهند و همین برای ادامه‌ی خدمتشان در چهارسال دوم کافی ست. محافظه کاران هم که طبق معمول از دو اهرم تایید صلاحیت (بالاخص برای شوراها) و رسانه ی قدرتمندی به نام صدا و سیمای میــلی برای تخریب ایشان و دولتشان استفاده خواهند کرد که خب سال هاست تخریب، عادت این سازمان مخوف و خانمان برانداز شده است.

#ادامه_دارد_به_هر_حال...