تاریخ جهان مثلا :| چی بگم؟

نشر نی ، از آن انتشاراتی ست که آدم را دیوانه میکند. مثل نشر چشمه. این بخش از کتابخانه ام دوست داشتنی ترین بخشش است. البته از دید دوستان و آشنایان و فک و فامیل، کتابخانه ی من حوصله سربر ترین و دوست نداشتنی ترین کتابخانه ایست که دیده اند. مثلا دیشب میگفت:« ببین توروخدا! هزارتا اقتصاد فلان، هزارتا جامعه شناسی فلان و بهمان، جریان شناسی اینور اونور، دشمن، توافق، فسلفه ی این فلسفه ی اون. تاریخ صدجای زمان، تاریخ هنر میخوای چیکار؟ این دیگه ربطی نداره که. آخه این کتابای روابط بین الملل رو چجوری میشه خوند؟ خوندی خداییش؟ اون که مرجعه اون گوشه، بقیه شون که دیگه نیستن، برمیداری میخونی؟ بابا یه رمانی چیزی. رمانم داری که! نگاه کن رماناشم یا جنگ جهانین یا جنگ داخلی. ول کن توروخدا! این یکی از ویتنامه؟!» 

یک بارهم آمدم از کتابخانه ام به یک نفر کتاب هدیه بدهم گفت نمیخواهد و اصلا حوصله اش را ندارد. فرهنگ ندارند اطرافیانم. خب لامصب حالا میگرفتی اتفاقی میفتاد؟ خرد شدم خب. دی: 

از بین این کتاب هایی که این بالا میبینید، اگر حتی فکر میکنید به هیچکدامشان علاقه ای ندارید، توصیه ی اکیدم این است که آن کتاب سمت راستی  یعنی «تاریخ جهان ارنست گامبریج» را حتما از همین انتشارات بخوانید. آنقدر جذاب است که هر روز دوست دارید زمانش برسد و ادامه اش دهید. یک کتاب آموزش تاریخ جهان به صورت داستانی ست. مثل یک رمان نوجوان. من بعد از خواندن این کتاب بود که علاقه ام به تاریخ چند برابر شد و آن قسمت از وجودم که معتقد بود تاریخ هزاران سال قبل میلاد آخر به چه کارم می‌آید کاملا سرکوب شد.