نهم آبان ماه (دو)

از وقتی نوجوانی هفده ساله بودم فهمیدم که هیچوقت به تعریف و تمجید هیچکس دل خوش نکنم. اطرافیان یا کلی تر، مردم به همان راحتی که فردی را به آسمان میبرند، به همان راحتی هم زمینش میزنند. این روزها در فضای مجازی ماجرای آقای سعید طوسی و جناب دکتر صلحی نمونه ای از این برخوردهاست؛ با این تفاوت که ماجرای آقای صلحی بسیار غم انگیزتر و البته تعجب آورتر است. روزی آنقدر یک پزشک را بالا میبرند به خاطر دست خط و تجویزش که صدا و سیمای بی در و پیکرمان از ایشان گزارش تهیه میکند و یک روز  شایعاتی تایید نشده در مورد زندگی خصوصیش را مکررا ری پست میکنند. این وسط یک عده  هم تصفیه حساب های سیاسی میکنند که به خاطر معلوم الحالی این دسته از حیوانات در کسوت آدمیان بیشتر از این درباره شان توضیح نمیدهم.

از اوضاع بقیه ی ملت ها خبر ندارم ولی ملت ما سال هاست که به بیماری لاعلاجی مبتلا شده است. ما با این سبک پیشروی، نه صرفا با آبروی بقیه ی آدم ها که با آبروی خودمان بازی میکنیم.