#من_کابل_هستم

_{(لیموزین حامل ظاهرشاه - کابل - پنج دهه پیش)}

فرض کنیم به میهمانی رفتیم. آدم ها از طبقات مختلف حضور دارند. بیشتر به سمت چه کسانی متمایل خواهیم بود؟ شیک پوش ها (منظور شیک پوشی ست که در لباس شهرت است، نوکیسه ها و تازه به دوران رسیده ها) و صاحبان قدرت یا آن هایی که نقطه ی مقابل شیک پوش ها هستند، از مال بی بهره اند؟ جواب اکثرمان شیک پوش هاست، میل عجیبی به برق‌زننده‌ها داریم. حال مثال و ایراداتش را کنار بگذاریم و بالاتر برویم. ما همگی چند صباحی روی زمین میهمانیم، در این میهمانی بزرگ اما باز کنش جمعیمان مثل همان مثال میهمانی کوچک است. شیک تر ها، برتر ها و متمدن های اغلب ظاهری را درمیابیم و همراهیشان میکنیم و بقیه هیچ.

^{(اثری تاریخی در کابل - پنج دهه پیش)}

افغانستان. مردمانی که از آن ها نزدیک تر به ما ایرانی ها، هیچ کجای  دنیا نیست. در انفجار کابل 90 غیرنظامی کشته شدند و 461 نفر مجروح. این انفجارها قبلا در فرانسه هم رخ داد و ما همیشه همان مدل میل به شیک را به نمایش گذاشتیم. کابلی ها زرق و برق، دیسکو، مراکز خرید، هتل های شش ستاره، مارک ها، سواحل دلربا و خیلی چیزهای دیگر را ندارند. دیروز همه پاریس بودند و امروز کسی کابل نیست. این نقشه ایست که برژینسکی برای افغانستان کشید، اسیر جنگ و طالبانش کرد و تمدنش را به نابودی کشاند. افغانستان، امروز عضوی از خاورمیانه ی بزرگ است و مورد تهاجم سناریوی خاورمیانه‌ی جدید. هرکشوری از خاورمیانه که در مسیر رشد و توسعه قدم گذاشت، با بهانه‌های واهی و بی‌اساس، توسط سربازهای جهان غرب تصرف شد. افغانستان، عراق، مصر، لیبی و سوریه زیر موشک‌ها و تیربارها مدفون شدند. اتفاقات اخیر در ترکیه و یکه‌تازی اردوغان شاید هدف بعدی این سناریو را نشان میدهد؛ اما، چرا ما کابل نشدیم؟ چرا جامعه‌ی ما که ادعای تمدن و فرهنگی غنی دارد و صاحب انقلابی مترقی ست، میلیون ها هشتگ نزد و عکس پروفایلش را برای افغانستان تغییر نداد؟ آیا حقیقتا نابودی افغانستان برایمان عادی شده؟  

دیروز کسی بغداد نشد و امروز هم کسی کابل نخواهد شد و ما سال‌هاست خودمان را فراموش کرده‌ایم.

• نظرات منتشر میشوند. حرف دلتان را بزنید!