#دکتر_محمدجواد_ظریف

سیاست خارجه و روابط بین الملل، جای جولان دادن کسانی که از این عرصه کوچکترین اطلاعی ندارند نیست. موقعی که عکس زیر برای تخریب دکتر ظریف منتشر شد، غبطه خوردم به مظلومیت این استاد بزرگ که همیشه دوست داشتم کلاس درسش را تجربه کنم. توضیحی مختصر درباره ی عکس میدهم.

فردی که روی صندلی نشسته صباح احمد جابر الصباح، امیر کویت است. بالاترین مقام این کشور. روابط ما با کویت چه قبلا (خصوصا از زمانی که در جنگشان با عراق علی رغم حمایت های قبلیشان از بعث، مورد حمایت ایران واقع شدند) و چه امروز، حسنه است. روابط ایران و کویت به عنوان دو همسایه که برادر دینی یکدیگر هم هستند، برپایه ی گفت و گو و مشورت بنا شده. 

پیش از گرفته شدن این عکس، سفیر ایران در کویت در پیج اینستاگرامش نوشته بود که امیر کویت (که عرض کردم بالاترین مقام آن کشور است) برای سلام و احوال پرسی نزد رئیس جمهور ما(که صرفا بالاترین مقام ریاستی) رفته است. کسی هیچوقت متوجه این موضوع نشد. چرا؟ چون "پورپَکانی"(همان پروپاگانداست که آقای رئیسی تلفظش را صحیح تر کردند، ممنونیم از ایشان) برخی میخواست پرده ای ضخیم روی این قضیه انداخته و داستان را آنطور که به نفع خودش است و یقینا سراسر باطل، برای مردم نقل کند.

این طرز نشستن دکتر ظریف زانو زدن محسوب نمیشود. نشستی دوستانه طبق عرف دیپلماتیک، در حاشیه ی مجمع عمومی سازمان ملل، در حضور سخنران، بین امیر کشور دوست و همسایه مان، کویت است و یکی از وزرای کشور ایران، وزیر خارجه ی بزرگوارمان آقای ظریف. انتظار برخی این بوده که وزیر خارجه ی یک کشور مقابل بالاترین مقام کشوری دیگر که از قضا سالیان سال است که دوستانی خوب برای هم هستند، بایستد و ترجیحا پایش را هم روی میز بگذارد و تسبیحی هم بچرخاند و دستی به سبیلش بکشد و این چنین فضای دیپلماتیک کشور را اداره کند؛ چون، او یک عرب حاشیه ی خلیج فارس است و ظالم بالفطره و ما ایرانی هایی با ذاتی مقدس.

اصلا این مناسبات را هم که رها کنیم و کشکش بپنداریم و بگوییم عرف دیپلماتیک کیلویی چند؟ این عکس مربوط به زمانی ست که اختلافات جمهوری اسلامی ایران با سعودی ها به اوجش میرسید و نه کویت، عربستان بود و نه عربستان، کویت. کویت راهی بود برای برقراری رابطه با عربستان که تمام راه ها را بسته بود. از این نکته نباید غافل شد که در آن برهه ی حساس جان صدها هموطن در خطر بود. به واقع دولت ایران از تمام ظرفیت هایش استفاده میکرد برای اینکه بتواند جلوی عربستان را بگیرد تا بیش از این افتضاح به بار نیاورد و حداقل ایرانی ها را در امان نگه دارد. ظریف رایزنی میکرد برای جان پدر و مادرهایی که رفته بودند حج که حاجی بشوند و برگردند نزد خانواده.

به هر دلیلی میخواستند و میخواهند مشکل سعودی ها با ایران و بالعکس را مشکل عرب و عجم جلوه بدهند. آن وقت تا میگوییم شما جنگ طلبید، سوگ نامه ای مینویسند در وصف خودشان با فرمول : «اگر + ......... + پس + ........... + آره ما جنگ طلبیم». نیاز نیست برای جنگ طلب بودن حتما اسرائیل باشید! اگر جلوی امثال سعید قاسمی ها را شهید همت ها نمیگرفتند، قصد فتح بغداد را داشتند آن هم نه با اسلحه که با جان فرزندان این سرزمین.

تاکید نوشت: سعی کنید وقتی سررشته ندارید، در مورد رفتار یک دیپلمات نظر ندهید!